ΞΥΛΙΝΑ ΔΑΠΕΔΑ ΑΛΛΑΓΗ ΧΡΩΜΑΤΟΣ

15 May ΞΥΛΙΝΑ ΔΑΠΕΔΑ ΑΛΛΑΓΗ ΧΡΩΜΑΤΟΣ

Η αλλαγή του χρώματος στο ξύλο αποτελεί ένα φυσικό και αναπόφευκτο φαινόμενο που προκαλείται από δύο σταθερά στοιχεία: το φως και τον αέρα.

Το χρώμα του ξύλου δεν εξαρτάται μόνο από το χρώμα των ινών, οι οποίες έχουν πάντα μια ασπροκιτρινωπή απόχρωση σε όλες τις ξυλείες. Εξαρτάται επίσης από ουσίες που δεν αποτελούν μέρος των ινών, αλλά βρίσκονται στο εσωτερικό τους, τα λεγόμενα εκχυλίσματα. Όταν τα εκχυλίσματα είναι άχρωμα, το ξύλο θα έχει μια ασπροκιτρινωπή απόχρωση. Στην αντίθετη περίπτωση, το χρώμα του ξύλου θα είναι ίδιο με το χρώμα των εκχυλισμάτων ή , τουλάχιστον, θα επηρεάζεται από αυτό.

Το χρώμα του ξύλου είναι ένα χαρακτηριστικό που αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου:η έκθεση στο φως και τον αέρα επιφέρει αλλαγές στο χρώμα των ινών και στο χρώμα των ουσιών που εμπεριέχονται στις ίνες. Κατά γενικό κανόνα, πραγματοποιείται μια φωτοχημική αντίδραση οξείδωσης, η οποία προκαλείται κυρίως από τις υπεριώδεις ακτίνες του φυσικού φωτός. Αυτή η χρωματική μεταβολή θα είναι περισσότερο ή λιγότερο έντονη, ανάλογα με την περιεκτικότητα του ξύλου σε εκχυλίσματα: όσο υψηλότερο είναι το επίπεδο των εκχυλισμάτων, τόσο πιο έντονη θα είναι και η αλλαγή.

Λόγω της υψηλότερης περιεκτικότητάς τους σε εκχυλίσματα, τα τροπικά ξύλα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα σε χρωματικές αλλαγές, οι οποίες συνήθως εξελίσσονται σε σκούρους καστανούς τόνους. Το Ιρόκο και το Ντουσιέ είναι ανάμεσα στα είδη που εμφανίζουν μια έντονη μεταβολή στο χρωματικό τους τόνο. Το Ντουσιέ, συγκεκριμένα, μπορεί να υποστεί πολύ έντονη και γρήγορη οξείδωση. Το Τικ και το Morado, αντίθετα, εμφανίζουν μια διαφορετική συμπεριφορά: σε αντίθεση με τις υπόλοιπες τροπικές ξυλείες, το χρώμα τους τείνει να γίνεται ομοιόμορφο και να αποκτά ένα μεσαίο ανοιχτό τόνο.

Οι ξυλείες από περιοχές με ηπιότερο κλίμα, όπως οι ευρωπαϊκές, υφίστανται επίσης την αντίδραση της οξείδωσης. Ωστόσο, λόγω της διαφοράς στην ποσότητα και την ποιότητα των εκχυλισμάτων, οι χρωματικές αλλαγές είναι λιγότερο έντονες. Ξύλα όπως η δρυς, η οξιά, ο σφένδαμος, η μελία και η κερασιά τείνουν να αποκτούν μια επιφανειακή πατίνα και έναν πιο ζεστό χρωματικό τόνο όσο περνά ο καιρός.